۴۳ ترموپلاست الاستومر و آینده بسته‌بندی: رویکردی سبز
گروه دیگری ترموپلاست الاستومر از مواد با مقاومت حلال و روغن، چقرمگی و استحکام بهتری تهیه شده است که TPE های مهندسی شده نام دارند. به طور کلی، این مواد تنها دو تا پنج برابر سخت تر از گرانیت هستند. انواع کوپلیمرهای دسته ای الاستومرهای مهندسی گرمانرم معمولاً در چند دسته تولید می شوند و قسمت سخت کوپلیمر معمولاً کریستالی است. اولین الاستومر ترموپلاستیک پلی اورتان بود که توسط شرکت گودریچ در سال 1958 تولید شد و متعاقباً بسیاری از شرکت های دیگر TPU را معرفی کردند. گروه بعدی TPEها پلی استرها هستند که در سال 1972 توسط DuPont توسعه یافتند. در اواخر دهه 1970، الاستومرهای کوپلیمر بلوک پلی آمید گرمانرم نیز معرفی شدند. در سال 1965، شل ترپلیمر SBS را به بازار معرفی کرد و از اصطلاح الاستومر ترموپلاستیک استفاده کرد. البته قبل از آن به مواد پلی اورتان (ماده ای که برای ساخت کفپوش پلی اورتان استفاده می شود) TPE نیز گفته می شد. ترموپلاست الاستومر بعدها، شل کوپلیمرهای بلوک استایرنی دیگری با خواص بهتر تولید کرد. ابتدا فیلیپس و دیگران کوپلیمرهای ستاره ای استایرن-بوتادین را معرفی کردند. به این مواد استایرن می گویند که از نظر مصرف مهم ترین دسته TPE ها (الاستومرهای ترموپلاستیک) است. کلاس دیگری از TPE در سال 1972 با معرفی آلیاژهای پلاستیکی الفین کریستالی (معمولاً پلی پروپیلن) و لاستیک اتیلن-پروپیلن (معمولا EPDM) ظهور کرد. این ترموپلاستیک ها الفین الاستومر (TPO) نامیده می شوند. در سال های بعد استفاده از پلی اولفین های ترموپلاست الاستومر دیگر مانند پلی اتیلن رایج شد. TPO در دماهای بالا بهتر از گروه های TPE عمل نمی کند، اما مانند استایرن، مقاومت روغن و مقاومت فشاری ضعیف تری دارند. در سال 1965، شل ترپلیمر SBS را به بازار معرفی کرد و اصطلاح الاستومر ترموپلاستیک را ابداع کرد البته قبل از آن به مواد پلی اورتان (ماده ای که برای ساخت کفپوش پلی اورتان استفاده می شود)